Het is hollen of stilstaan bij LENS. Jaren van slapte worden afgewisseld met perioden van ongekende bloei. In Roomse kringen kent men de zogeheten “spring-processie”: 1 sprong achteruit en dan twee sprongen naar voren. Een mal gezicht, maar de prestatie-carriëre van LENS 1 lijkt er een beetje op. Eerst degraderen en dan kort achter elkaar promoveren.
Dankzij een uiterst moeizame en langgerekte finale met een bloedstollende apotheose op het terrein van Westlandia tegen Den Hoorn was LENS in 1992 weer eens teruggekeerd in de 3e klasse. Trainer Maarten Rog predikt in zijn eerste volle seizoen bij LENS dicipline en fanatisme. Zowaar pakt de jonge selectiegroep dat op en lijkt flierefluitend op weg om meteen door te stoten naar de 2e klasse.
Aanvankelijk doen VUC en DSO nog serieus mee aan de race om de toppositie. Naarmate het slot van de kompetitie nadert, haperen de punten-machines. Niet die van de blauwwitten. Nee, LENS sprokkelt vrolijk verder op één slof en een oude voetbalschoen.
Met nog drie wedstrijden te gaan is de voorsprong tot naaste belager VUC tot vijf punten gegroeid. Gevraagd naar zijn succes-methode herhaalt Maarten Rog tegen sportverslaggever Henk Ruijl van de Haagsche Courant zijn credo:
“Ik heb bij mijn komst gehamerd op dicipline. Dat heeft spelers gekost, maar alleen zó blijf je als trainer op de been. Als de prestaties dan komen, wordt het ook vanzelf gezellig. Deze lichting jonge spelers speelde “met de vinger in de neus” vierde klasse. Voor het overgrote merendeel zijn het LENS-jongens en dat
slaat aan bij de leden. Het heeft ook als voordeel dat sommige dingen vanzelf gaan. Ze gaan samen op stap, samen op vakantie en hebben met z’n allen lol. Dat geluk moet je als trainer hebben.”
Dat stel moet in drie wedstrijden twee punten pakken om de titel en de promo-tie in de knip te kunnen bergen. De eerste van die drie wedstrijden is op zondag 4 april 1993 GDS-LENS.
Donderdagavond op en na de training proef je aan het sfeertje, dat de spelers het zondag al meteen willen afmaken. Ook het bestuur en de trainersstaf stralen zelfvertrouwen uit. In het verleden werd zo’n belangrijke wedstrijd meestal met de grootst mogelijke voorzichtigheid omgeven (de woorden “winnen”, of “kampioen” mochten dan vooral niet hardop gebruikt worden). Ditmaal is het anders. Het bestuur kondigt in LENS-Revue en krant alvast een “Open Huis” aan bij het behalen van de titel.
Op zondagmorgen wordt bij Ketjes Mix in Kijkduin verzameld, waarna bij Tromp aan het De Savornin Lohmanplein de laatste tactische en technische tips worden doorgenomen. Als de groep bij GDS arriveert is het daar al gezellig druk. De blauwwitte aanhang is – als zo vaak – ver in de meerderheid en dat is voor de spelers al bij voorbaat een geruststellend gevoel.
Dan de wedstrijd. GDS wordt meteen op eigen helft vastgezet en LENS schept kansen, die vooralsnog niet worden benut. De oranjezwarten moeten zich tot counters beperken, maar die zijn toch niet ongevaarlijk. Eénmaal moet doelman Patrick Puister een doorgebroken tegenstander bezweren en hij doet dat bekwaam. Rust 0-0.
Na de thee hetzelfde spelbeeld, maar de wedstrijd zou eigenlijk pas gedurende het laatste kwartier gespeeld worden. Langs de lijn wordt intussen al gesist, dat VUC bij Verburch op achterstand staat. Als dat zo blijft dan wordt LENS slapend kampioen.
Tegen verwachting en verhouding weet GDS een kwartier voor tijd op voorsprong te komen en bij LENS zijn ze binnen en buiten de lijnen meteen klaar-wakker. Er wordt een schepje bovenop gedaan en al snel scoort Maurice Schuurman 1-1. Acht minuten voor tijd herhaalt GDS de stunt en neemt wederom een voorsprong.
Langs de lijn weten we inmiddels, dat VUC met 3-1 achter staat. Niels Schuur-man dolt de GDS-defensie en wordt onderuit gehaald. Richard van der Hoek schiet de strafschop geroutineerd en onberispelijk in: 2-2. (Ja, Richard had al afscheid genomen, maar heeft zich toch nog laten verleiden om er een seizoentje aan te plakken). De kampioens-stemming zit er bij de blauwwitte supporters nu volledig in en dat sfeertje slaat over op de blauwen in het veld. Marco Endlich brengt LENS op de valreep op voorsprong en als Sacha Glaudemans in blessuretijd door de GDS-doelman onderuit wordt geschoffeld, grist Patrick Puister de bal uit de handen van Richard van der Hoek om de strafschop te nemen en te benutten (2-4). Eind goed al goed.
En dus vierden we weer feest tot diep in de nacht.
Onvergetelijk waren de spandoekteksten, zoals
“TWEEDE KLAS, STAAT DE THEE AL KLAAR ?”,
“TWEEDE KLAS, WE KOMEN ERAAN”.
De kampioensgroep werd bemand door de volgende spelers:
Patrick Puister (d)
Henk van Wanrooy
Edward Endlich
Brian Brunings
Marcel Zaalberg
Oscar van der Laar
Ricardo Tettero
Maurice Schuurman
Fred Spa
Sacha Glaudemans
Peter Klomp
Richard van der Hoek
Marco Endlich
Niels Schuurman
Trainer: Maarten Rog
Leider: Ton ‘s-Gravendijk
Verzorger: Leo Riemen
Grensrechter: Rob Bom
RANGLIJST
LENS 22 12-09-01 33 (60-35)
DSO 22 11-07-04 29 (39-22)
WIPP 22 08-12-03 28 (39-26)
VUC 22 08-09-05 25 (37-29)
VERB 22 08-08-06 24 (37-36)
VRED 22 07-09-06 23 (34-31)
GDS 22 07-15-10 19 (38-41)
DELF 22 04-11-07 19 (29-39)
RKSVM 22 06-05-11 17 (43-44)
SCHEV 22 05-07-10 17 (28-41)
ODB 22 05-06-11 16 (32-58)
QSTEP 22 05-04-12 14 (39-52)
4 april 1993