(Hn) – LENS derdeklasser. Eindeloos. Eindelijk. Na twaalf jaar heeft LENS weer eens een kampioenschap behaald. (weet je nog wel oudje, Tweede Pinksterdag 1956 bij Cromvliet?). Toen werden we ook derdeklasser, maar helaas ‘n jaar later duikelden we terug naar de vierde. Dat wordt het komende seizoen natuurlijk beter geregeld. We zijn dolgelukkig.
Tegen ESTO hebben onze aanstaande kampioenen er geen gras over laten groeien. Direkt na het eerste fluitsignaal van scheidsrechter van Dijk nam LENS het initiatief. Er ontstonden diverse hachelijke situaties voor het doel van de klub uit Bodegraven. Opmerkelijk was het beheerste
spel van de LENS-verdediging waarin invaller Ronald Roodbol een glansrol speelde. Iedere poging van ESTO om tot een doeltreffende aanval to komen werd in de kiem gesmoord. De tweede helft gaf eenzelfde spelbeeld te zien. LENS was voortdurend sterker, de aanvallen, die voor het overgrote gedeelte over de spielmacher van deze middag, Ruud Wachman, liepen, hadden meer lijn dan die van ESTO, die zich beperkte tot uitvallen.
Na ongeveer twintig minuten in de tweede helft maakte een ESTO-verdediger een fatale fout door de bal met de hand te spelen. De toegekende strafschop werd door Ruud Wachman op zeer beheerste wijze ingeschoten. Deze enorme mentale kick had tot gevolg, dat de LENSploeg
makkelijker ging spelen. Uit een voorzet van Dick Brandenburg kon Hans Zoet het tweede doelpunt scoren. De derde treffer was wederom een voorzet, nu van Gerard Verhaar, en Hans Zoet boorde met een keihard schot alle misschien nog be¬staande ESTO-illusies de grond in. Gedurende de laatste minuten van de wedstrijd probeerde ESTO nog vergeefs om om zijn minst de eer te redden, maar de in topvorm spelende defensie gaf geen enkele kans weg. Het eindsignaal brak als het ware de onzichtbare draad die de enthousiaste supporters gescheiden hield van hun favorieten. Men stormde het veld op om de spelers te eren, die na twaalf ellenlange jaren LENS weer terug in de derde klasse brachten.
Iets wat iedereen wel verrast zal hebben was de fanfare, die na de wedstrijd het pad naast het veld ophobbelde. Iedereen feliciteerde iedereen, trainer Joop Willems ging, ondanks hevige tegenspartelingen van zijn kant, de lucht in en ook de geblesseerde Wim Hansen, die alleen al door zijn aanwezigheid van onschatbare waarde was, deelde al liggend op een stretchbed in de algehele vreugde. De hele goegemeente trok de tent binnen om te gaan bouwen aan een feestje, dat tot diep in de nacht zou duren. Van zes tot acht was er een lichte terugval in het bezoekersaantal te konstateren, maar dit kwam waarschijnlijk doordat er een aantal was, dat thuis de inwendige mens op dusdanige wijze ging versterken, om s’avonds het feest met dubbele energie te kunnen voortzetten. De ware fuifnummers bleven echter over en vulden de vloeistofrijke magen met de overheerlijke broodjes van de familie Geitenbeek. Om half negen draaide iedereen weer op volle toeren. De heer van Son stelde zijn inmiddels enorm populair geworden orkest voor en ook de oud-voorzitter Koos van der Kleij en onze voorzitter Huug Houkes voerden het woord. Een enorme polonaise die via hal, buitendeur, middenstip weer terug naar het klubgebouw liep. Diverse figuren maakten van dit kleine uitstapje gebruik om het veld, waarop de heroische strijd gestreden was, met pils en andere ongedefinieerde vloeistoffen te wijden.
Al met al een bijzonder geslaagde en passende viering van een groots kampioenschap.
De LENSrevue – 15 mei 1968
REDAKTIE
g. halleen
a. verbarendse
f. van boheemen
